Tradycyjne zajęcia mieszkańców Kurpiowszczyzny oprócz rolnictwa, wiążą się z wykorzystywaniem naturalnych bogactw puszczy (bartnictwo, bursztyniarstwo, smolarstwo, rybołówstwo, wydobywanie rud darniowych). Ludność kurpiowska do dzisiaj zachowała własną gwarę, a odrębność kultury tej grupy najpiękniej wyraża się w  zdobnictwie drewnianej architektury, bogatym, wielobarwnym wystroju wnętrz domu, charakterystycznymi wycinankami (leluja) – ozdobami z papieru, którego rozwój, różnorodność i odmienność regionalna właśnie na Mazowszu najbardziej jest widoczna.  Kolorowe kwiaty z bibuły, barwne żyrandole zwane kiercami, zdobiące wiejskie izby oraz czterometrowe palmy, jedne z największych w Polsce przygotowywane na obchody Niedzieli Palmowej, to charakterystyczne elementy regionu. Odmienność swą przejawiali mieszkańcy również w stroju. Strój ludowy wykonywano głównie z tkanin samodziałowych lnianych i wełnianych. Tradycyjne obuwie było uplecione z łyka lipowego, kurpi, stąd nazwa regionu i jego mieszkańców. Osobliwością stroju dziewczęcego jest czółko – odświętny ubiór głowy z czarnego aksamitu zdobiony wstążkami i bukietem kwiatów. Dopełnienie stroju kobiet stanowiły sznury korali z bursztynu, wykopywanego na terenie Puszczy Kurpiowskiej i szlifowanego przez miejscowych rzemieślników.